Minotaur (człowiek – byk): takimi słowy ówcześni ludzie określili to stworzenie, uznając że one najlepiej je opiszą.

„Minotaur: znany jako dzika bestia, poczęta z nienaturalnego związku zwierzęcia i człowieka, którego los przypieczętował ostatecznie król Minos nakazując architektowi zbudować labirynt, w którym miał zamieszkać Minotaur”. Tak w wielkim skrócie wygląda legenda jednej z najbardziej znanych starożytnych postaci. Jednak jak to zwykle bywa w tego typu przypadkach historia zatacza znacznie szerszy krąg aniżeli opisana w kilku zdaniach legendy.

Pasiphae królowa Krety zakochała się w byku, miłość ta była efektem zemsty Posejdona za nieposłuszeństwo króla Krety i doprowadziła królową do szału, dlatego wkrótce postanowiła połączyć się w akcie seksualnym z bykiem za pomocą drewnianego byka. Próba powiodła się, co doprowadziło do stworzenia bestii pół byka i pół człowieka. Pasiphae nazywała go Asterion, po ojczymie, natomiast imię Minotaur pochodziło od słowa czesanie „Minos” i „taur”, czyli kreteńskiego imienia byka.

Z czasem młody byk rozrósł się i stał się gwałtowny wobec wszystkich mężczyzn, kobiet i dzieci, stwarzając problem królowi Minosowi. Aby rozwiązać problem nieprzewidywalnej istoty, król nakazał swojemu legendarnemu architektowi Dedalowi zbudować labirynt, przypominający dom, w którym trzymałby stwora. Częściowo karząc żonę, częściowo chroniąc lud, Minos nazwał budynek Labiryntem. Odizolowanie Minotaura w labiryncie nie kończy jednak historii jego istnienia.

Otóż kolejnym etapem było przebywanie w nowym domu oraz to, w jaki sposób był żywiony. Król Minos miał syna imieniem Androgeus, który został zabity przez lud ateński. To dało Minosowi szansę wypowiedzenia wojny Atenom, w której ostatecznie zwyciężył. Warunki zwycięstwa nakładały na naród grecki obowiązek dostarczania siedmiu mężczyzn i siedem kobiet, co dziewięć lat, by zostali oni poświęceni Minotaurowi. Był to okrutny sposób dostarczania żywności, który zadziałał.

Każdy mit ma swoje zakończenie i tak też jest w tym przypadku. Los Minotaura przypieczętował Tezeusz, który ogłosił, że jest gotów zabić bestie. Minos wątpił, czy uda mu się ostatecznie uciec z Labiryntu, ale Ariadne miała pomysł, którym podzieliła się z Tezeuszem. Legenda głosi, że dostarczono mu długi sznur, czy też grubą nić. Ta nić miała być systematycznie rozwijana, w momencie wędrówki Tezeusza w głąb labiryntu. Nić pozostawiała za sobą strukturę czy po prostu ścieżkę drogi powrotnej na zewnątrz.

Tezeusz zabił Minotaura i uratował więzionych ludzi, skazanych na pożarcie. Zakończenie całej legendy możemy okrasić słowami Happy End. Należy jednak zauważyć, że mitologia bardzo często opisuje realne wydarzenia i postacie, których wyjaśnienie de facto wymykało się prawom natury i rozumowi. Zatem mity czy legendy to opisy czegoś nienaturalnego, dlatego tak często używano słów o charakterze symbolicznej, liczne przenośnie i metafory, względem tego, z czym w danym czasie ówcześni ludzie mieli do czynienia.

Toteż pisząc o człowieku byku, wcale nie musi chodzić o człowieka z głową byka, jak w przypadku Minotaura, po prostu takimi słowy została owa postać opisana przez ludzi, którzy uznali, że taki dobór słów i określeń będzie najlepiej opisywał to stworzenie. Co to oznacza? To oznacza, że istnieją inne wyjaśnienia postaci Minotaura, legendy obiektywne, jak są nazywane w niszowym obiegu naukowym. Im również warto się przyjrzeć.

Pokrótce opisują one starożytne rytuały mające na celu połączenie człowieka z wówczas wyznawanymi bóstwami. Takie ceremonie praktycznie zawsze zawierały akty seksualne, były to również akty seksualne kobiet ze zwierzętami. Wszystko to miało na celu wybłaganie opatrzności u bóstwa po przez skrajne zachowania będące wypaczeniem natury. Konsekwencjami tego typu aktów były również narodziny zdeformowanych dzieci, które charakteryzowały się w późniejszym etapie życia bestialstwem i szerzeniem przemocy. Tak miało być w przypadku Minotaura.

Autor. Zespół Eschatologia.pl

Fot. Pixabay.com / KELLEPICS

Wszelkie prawa zastrzeżone.